زمینه و هدف: پدیده روسپی گری خیابانی به عنوان یک مساله و معضل اجتماعی در جامعه ایران پدیدار شده است. نظریه پردازان بر این باورند که خانواده به عنوان یکی از عوامل اصلی موثر بر سن شروع روسپی گری، نقش مهمی را ایفا می نماید. مقاله حاضر به منظور شناسایی عوامل خانوادگی موثر بر سن شروع روسپی گری خیابانی در تهران بزرگ از منظر جامعه شناسی مورد مطالعه قرار گرفته است.روش: تحقیق از نوع پیمایشی است؛ ابزار آن پرسشنامه خودساخته که از روایی و پایایی لازم برخوردار می باشد .(a=0.76) همچنین از روش نمونه گیری در دسترس استفاده که 512 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند.یافته ها: میانگین سن شروع گرایش به روسپی گری حدود 19 سالگی بوده که اولین تجربه جنسی نامشروع، اثرات مهمی بر گرایش آنان به این حرفه فراهم نموده است. از عوامل موثر خانوادگی بر سن شروع روسپی گری خیابانی عبارت اند از: پایبندی مذهبی والدین، تحصیلات والدین، وجود اخلاق در خانواده، مهر و محبت و حفظ استقلال، اسباب آرامش و ایمنی در خانواده و غیره می باشد. اما جنبه های عینی و ظاهری خانواده نظیر شغل و وضعیت اقتصادی و سبک پوشش و غیره بر سن شروع روسپی گری خانواده موثر نبوده است. بنابراین جنبه های فرهنگی و هویتی خانواده بر ابعاد عینی آن، تاثیر قابل توجهی بر سن شروع روسپی گری دارد.نتیجه گیری: راه کارهای انتظامی و پیشگیرانه پدیده روسپی گری خیابانی، عبارت خواهد بود از: هماهنگی نیروی انتظامی با سایر نهادهای اجتماعی (خانواده، قوه قضاییه و سازمان بهزیستی و سایر دستگاه های ذی ربط)، در بحث پیشگیری انتظامی گسترش فرهنگ عفاف و حجاب، مدیریت سامان دهی زنان خیابانی، مدیریت ساماندهی دختران فراری و جامعه پذیری مجدد آنان، اشاره شده است.

این مقاله بخشی از تحقیقی است که بین سال های 1383 تا 1385 انجام شده است. قلمرو مکانی تحقیق شهر تهران و شهرستان های شمیرانات و شهرری را در بر می گیرد. افراد جامعه آماری این تحقیق روسپیان خیابانی هستند که در یک دوره زمانی یک ساله بین سال های 1383 تا 1384 در یکی از محیط های چهارگانه 1) مراکز مداخله در بحران بهزیستی 2) بازداشتگاه پلیس امنیت اخلاقی 3) زندان اوین و کانون اصلاح و تربیت و 4) خیابان های سطح شهر حضور داشتند. از این میان تعداد 512 نفر روسپی خیابانی به عنوان افراد جامعه نمونه مورد تحقیق قرار گرفتند. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که بین سن شروع روسپیگری خیابانی و هر یک از متغیرهای مستقل هشتگانه تحقیق شامل 1) بعد خانوار 2) ساخت خانواده 3) نظام اخلاقی خانواده 4) وجود تعارض و تشنج در خانواده 5) ارضای نیازها در خانواده 6) نظارت و کنترل خانواده 7) وجود اعتیاد در خانواده و بالاخره 8) میزان پایبندی مذهبی در خانواده رابطه معناداری وجود دارد.

مطالعه بر روی کجروی های اجتماعی یکی از شاخه های علوم اجتماعی است که معمولا بر روی جامعه حاضر صورت می گیرد. شناخت کامل بازار فعالیت های غیر قانونی از جمله تن فروشی دشوار و در مواردی غیرممکن است، در عین حال بدون شناخت ویژگی های بازار پدیده ای مثل تن فروشی نمی توان سیاست های مداخله ای برای پیشگیری، کنترل یا کاهش آن طراحی کرد بررسی حقوقی پدیده ای چون روسپیگری در دو حوزه به سامان می رسد. اول؛ بررسی چرایی جرم انگاری این رفتار؛ دوم؛ بررسی عناصر سه گانه جرم. این جرم ازجرائم به عادت بوده و تحقق آن منوط به ارتکاب رابطه جنسی به نحوی است که اشتغال مرتکب به آن احراز گردد. یافته ها نشان می دهد که پایگاه اجتماعی خانواده، گرایشات مذهبی والدین، وجود اعتیاد در خانواده، انحرافات اجتماعی و اخلاقی والدین، ازدواج مجدد والدین عوامل موثری است که بین متغیرهای فوق و روسپیگری رابطه وجود دارد. یافته های پژوهش نشان می دهد در بازار تن فروشی تقریبا مثل هر بازار دیگری قواعد و قوانین عرضه و تقاضا تاثیرگذار و تعیین کننده بسیاری از عوامل اند. سن ورود به روسپیگری در ایران بین 16 تا 22 سال و بالاتر ازمعیار جهانی است. روزهای پرکار هفته هم مثل بیشتر تحقیقات مشابه در دیگر کشورها، روزهای پایانی هفته عنوان شده است. یافته ها حاکی از آن است 69 درصد دختران و زنان روسپی دارای تحصیلات زیر دیپلم اند. 4/65 درصد مجردند و 6/9 متاهل هستند. ذکر این نکته ضروری است که نظام های استثماری با سرگرم نمودن جوامع در لذات کاذب جسمانی و جنسی، اذهان و افکار عمومی را از مسائل مهم و اساسی جوامع دور می کند و می کوشد با ایجاد شبکه های بین المللی جنسی و طرح نظریات مختلف در حوزه های جامعه شناسی، روان شناسی و سایر علوم به توجیه ضرورت وجود تشکیلات و صنعت جنسی بپردارند. در انتهای این مقاله پیشنهاد حقوقی جهت رفع خلاء قانونی احتمالی آورده شده است.

یکی از انحرافاتی که سلامت هر جامعه ای را تهدید می کند، پدیده روسپی گری است که متاسفانه در تمام جوامع با شدت و ضعف وجود دارد. در این پژوهش تلاش شده است که عوامل موثر بر روسپی گری بررسی شود. جامعه آماری، 60 نفر از زنان روسپی که از تیر ماه تا پایان شهریور ماه سال 1385 به جرم روسپی گری دستگیر شده و در زندان اوین شهر تهران دوران محکومیت خود را سپری می کنند، می باشد که به دلیل کم بودن حجم آماری از روش تمام شماری استفاده شده است. همچنین، با توجه به اینکه در این پژوهش درنظر است که گروه آزمایش (زنان روسپی) با گروه گواه (زنان عادی) مقایسه شوند، لذا زنان عادی 17 تا 60 ساله ساکن در محله هایی که زنان روسپی قبل از دستگیری در آنجا زندگی می کردند، جامعه آماری گروه زنان عادی را تشکیل می دهند. برای تعیین نمونه گروه زنان عادی، این گروه بر اساس سن زنان روسپی همتاسازی شد و به صورت تصادفی از مناطقی که روسپیان قبل از دستگیری در آنجا ساکن بوده اند، نمونه گیری به عمل آمد. روش این پژوهش از نوع پیمایشی (علی – مقایسه ای) بوده و برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و آمار استنباطی، آزمون های مجذور خی، فیشر و آزمون تی استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که پایگاه اجتماعی خانواده، گرایشات مذهبی والدین، وجود اعتیاد در خانواده، انحرافات اجتماعی و اخلاقی والدین و یا یکی از اعضای خانواده، روابط صمیمانه والدین با فرزندان، روابط صمیمانه والدین با یکدیگر، مشاهده روابط جنسی والدین، نوع سرپرستی، ازدواج مجدد والدین در دو گروه مورد مطالعه با 95% اطمینان تفاوت معناداری دارد و این بدین معنی است که بین متغیرهای فوق و روسپی گری رابطه وجود دارد. همچنین متغیر بعد خانوار در این پژوهش در دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد.

روسپیگری پدیدهای رایج در جوامع بشری بوده و تاریخ ایران دوره عصر صفوی نیز از این امر مستثنی نبوده است. منع و محدودیت درباره این ناهنجاری اخلاقی باعث شده است که همه ابعاد تاریخی این پدیده اجتماعی کمتر ثبت و ضبط شود. با اینحال گذشته از اطلاعات پراکنده در تاریخنگاری عصر صفوی، بیشتر گزارشهای مربوط به روسپیان، در سفرنامه های اروپاییان ارایه شده است. اما این نوع اطلاعات نیز گزارش های هیجانی و اخلاقی از این رفتار اجتماعی است. هدف این مقاله با عطف به موارد گفته شده، بررسی حیات اجتماعی روسپیان در عصر صفوی است. لذا در این پژوهش جایگاه و منزلت روسپیان، توجه به رفتارهای اجتماعی و نوع برخورد شاهان و سلاطین و آحاد جامعه با این گروه، مسایل اقتصادی و مشاغل و حرفه های مرتبط با آنها، اماکن روسپیان و حتی بیماری های آنها را مورد توجه قرار گرفته است. یافته های پژوهش غلبه نگاه مردسالارانه درباره تعریف روسپیگری و حدود و ثغور آن و نیز کارکرد اقتصادی روسپیان در نوع شخصی و دولتی را نشان می دهد.

هدف از انجام این پژوهش بررسی عوامل اجتماعی و اقتصادی پدیده روسپی گری در شهر شیراز در سال 1389 است. در مجموع برای این تحقیق پنج سوال در نظر گرفته شده، که بر مبنای آن پنج فرضیه مطرح می گردد. 1- نقش عوامل زندگی شهری (تحصیلات بالا، شهرنشینی، وسایل ارتباط جمعی و تحصیلات پایین والدین) در روسپی گری چیست؟ 2- عدم نظارت اجتماعی بر روسپی گری چه آثاری دارد؟ 3- کارکرد منفی خانواده چه آثاری بر توسعه این بلا دارد؟ 4- ناهنجاری اخلاقی چه نقش مضری در این پدیده دارد؟ 5- عوامل فردی (زیبایی چهره، حاشیه نشینی، فقر، اعتیاد و درآمد بالای روسپی گری) چه نقشی در بحث ما دارد؟ روش پژوهش پیمایشی و صورت توصیفی و تحلیلی است. صد نمونه از زنان روسپی و صد نمونه عادی مورد سوال واقع شده اند. پرسش نامه ای برای جمع اطلاعات با سی سوال فراهم شده و به کمک نرم افزار SPSS و آزمون آماری در قالب جداول توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج بدست آمده، که فرضیات را تایید می کند به این شرح است: الف) 49% زنان روسپی عوامل زندگی شهری را در رخداد روسپی گری موثر دانسته اند و تنها 20% زنان عادی به این مساله اشاره داشتند؛ ب) 47% از زنان روسپی مساله عدم نظارت اجتماعی را عامل این پدیده دانسته و 44% زنان عادی به این عامل اشاره کرده اند؛ ج) در بحث کارکرد منفی خانواده، 79% از زنان درگیر این عامل را باعث معضل روسپی گری دانسته و 58% زنان عادی به این نقش اشاره کرده اند؛ د) نقش ناهنجاری اخلاقی را در ایجاد روسپی گری 51% درصد زنان روسپی و 35% زنان عادی برشمرده اند؛ ه) به نقش عوامل فردی، 59% زنان روسپی و 53% زنان عادی توجه داده اند؛ بنابراین هر پنج عامل در روسپی گری رابطه معنادار دارند ((P<0.05.

با توجه به روند به رشد ورزش در جامعه و همچنین تشویق به ورزش به عنوان یک زمینه بسیار مناسب برای رشد و تکامل اجتماعی کودک و نوجوان، سن شروع ورزش و نوع ورزش یکی از سوالات مکرر خانواده ها از پزشکان می باشد. این سوال یکی از مسایل مورد اختلاف گروه پزشکی و جامعه ورزشی می باشد. از دیدگاه سلامت نگر اگر هدف از ورزش ارتقا سلامت عمومی جامعه باشد و از دیدگاه ورزشی اگر حضور طولانی تر ورزشکار و عدم غیبت در میادین ورزشی به علل مختلف از جمله ترس و نگرانی، آسیب و ... مورد نظر باشد توجه به مقوله سن مناسب شروع ورزش و ورزش مناسب برای هر سن ضروری می باشد. با توجه به توانایی کودک و نوجوانان به فراگیری سریع فنون و تکنیکهای ورزشی آموزش داده شده، امکان بدست آوردن عملکرد ورزشی کودک در حد فعالیتهای حرفه ای بسیار بیشتر و سریعتر از بالغین می باشد ولی این موضوع دلیلی بر موفقیت کودک و نوجوانان در فعالیتهای حرفه ای کوتاه مدت و دراز مدت نمی باشد. مطالعات متعدد نشان داده است پرداختن زود هنگام به فعالیتهای حرفه ای باعث عدم موفقیت کودک در تداوم فعالیت ورزشی می باشد. این عدم موفقیت به علت آسیبهای زود هنگام، عدم تحمل استرسهای ناشی از فعالیت ورزشی و مسابقات و در مجموع کوتاه شدن عمر ورزشی فرد به علت خروج اجباری (ناشی از آسیب) و یا خروج اختیاری (ناشی از عدم تمایل کودک ونوجوانان برای ادامه فعالیت ورزشی و یا عدم کسب موفقیتهای مورد انتظار در میادین ورزشی) می شود. لذا پرداختن حرفه ای به ورزش در کودکان ونوجوانان تا سن 14 سالگی توصیه نمیشود. زودترین سن برای شروع ورزش سن 7-6 سالگی می باشد و قبل از آن باید فعالیتهای فیزیکی کودک جنبه بازی داشته باشد و القا کننده مفهوم ورزش نباشد. پس از این سن نیز فعالیت ورزشی نباید به یک رشته خاص محدود شود و باید دارای تنوع مناسب از کلیه فعالیتهای ورزشی مناسب برای سن و خصوصا ورزشهای پایه را شامل شود. در سالهای اول شروع ورزش فعالیت تخصصی باید تنها40-30% کل زمان فعالیت ورزشی را تشکیل دهد و بتدریج این میزان افزایش می یابد به گونه ایکه در سنین 15-14 سالگی 50% فعالیت ورزش برای فعالیت تخصصی در نظر گرفته می شود و درنهایت نیز در سنین جوانی و ورزش بزرگسالان باید همواره 20% فعالیتهای ورزشی غیر اختصاصی و فعالیتهای عمومی و پایه ورزشی باشد. از دیگر نکات مهم در زمینه ورزش کودکان و نوجونان شرکت کودک در ورزشهای گروهی و در گروه متناسب با کودک از لحاظ سن، جنس و جثه بدنی بصورت توام می باشد. همچنین تعیین نقش ورزشی توسط مربی متناسب با توانایی های کودک و به بازی گرفتن وی توسط سایر هم تیمی ها نقش مهمی در تداوم انگیزه کودک به شرکت در فعالیتهای ورزشی دارد. از لحاظ نوع ورزشهای توصیه شده برای سنین مختلف, ورزشها را می توان به سه دسته بدون برخورد, ورزشهای با برخورد کم و ورزشهای بسیار پربرخورد تقسیم بندی نمود. تقسیم بندی دیگر بر حسب میزان فشار وارد بر بدن در حین ورزش می باشد. بطور کلی برای سنین 10-6 سال ورزشهای بدون برخورد که عموما ورزشهای پایه محسوب می شوند مانند پیاده روی، دوهای کوتاه، ژیمناستیک، شنا، تنیس و تنیس روی میز توصیه می شود. در سنین 14-11 سالگی ورزشهای کم برخورد مانند والیبال، بدمینتون، بسکتبال، فوتبال و دوچرخه سواری توصیه می شود و نهایتا ورزشهای بسایر پر برخورد و یا ورزشهایی که فشار وارده بر بدن بیش از حد متعارف می باشد مانند وزنه برداری، کشتی، فوتبال آمریکایی، هاکی و بوکس بعد از سنین بلوغ و 15 سالگی توصیه می شود.